ბევრ ძველისძველ და დიდი ხნის მივიწყებულ წიგნთან მჯდარს.

კარის ჭრიალს ჰგავდა ეს ხმა, მე რაც ძილში შემომესმა.

თითქოს მგზავრმა, მწარედ მკვნესმა, სცადა, მოსწოლოდა კარს.

«სტუმარია, ალბათ», მე ვთქვი, თავს აფარებს სუსხს და ქარს.

სხვას არაფერს ეს არ ჰგავს.

ოჰ, ციოდა. მახსოვს ნათლად, დეკემბერი იყო მართლა.

ბუხრის ყველა გაელვება ჩრდილებს ჰფენდა ჩემს წინ ნოხს.

შორს მივყავდი რადგან ფიქრებს, ისევ შველას ვთხოვდი წიგნებს.

მეგონა, რომ დარდი იკლებს, დამავიწყებს გულის სწორს -

იმ ქალიშვლს, სამოთხეში რომ უწოდებენ ლინორს

და დღეს არის ჩემგან შორს.

სევდიანს რომ მგვრიდნენ დარდებს, აბრეშუმის წითელ ფარდებს

სულს განგაშით რომ მივსებდნენ და შემომხვეოდნენ გარს

აღსადგენად გულის ფეთქვის წავიჩურჩულე, რაც მეთქმის:

ჩანს, მასპიმძლად ვიღაც მე მთვლის და მოადგა სახლის კარს.

ვიღაც გვიანი სტუმარი თავს აფარებს ალბათ ქარს.

მეტს არაფერს ეს არ ჰგავს.

გადავლახე როცა შიში, ენა ამოვიდგი პირში:

«ბატონო თუ ქალბატონო, არ ვკითხულობ მე თქვენს გვარს.

მაპატიეთ, რადგან მძინავს და არ მეგონა, რომ ბინას

ჩემსას ღამეს, ასეთ გვიანს, ვინმე მოადგება კარს.

ამიტომაც ძლივს გავიგე» - ვთქვი და ხელი ვკარი კარს.

იქ კი არავინ არ დგას.

მდგარი სიბნელეში ღამის, შიშით გონმიხდილი ლამის,

ვგრძნობდი, ჩემს მეტს ეს სიზმარი კაცს არ ღირსებია ორს.

გავცქეროდი სივრცეს პირშავს. ღამე არ მაძლევდა ნიშანს

და ვერ ვხვდებოდი, რას ნიშნავს, რად ჩურჩულებს ცა «ლინორს»

ეს მე ვჩურჩულებდი, ექოც ამძაფრებდა ამ მინორს

და მივყავდი ფიქრებს შორს.

არავინ დგას, რომ დავრწმუნდი, სახლში უკან შემოვბრუნდი

და უარესს მოვკარ ყური კაკუნს, რომ ისმოდა გარს.

გავიფიქრე, «რადგან ავდარს შუაღამე უღძრავს მადას,

აშრიალებს ქარი ფარდას და ხმას იწვევს ამდაგვარს».

შევაჩერე სუნთქვა წამით და ყური მივუგდე ქარს,

მე რაც მცემდა შიშის ზარს.

სხვა რა უნდა მექნა აბა, გამოვაღე მე დარაბა

და ყორანი დავინახე, შავს რომ ისწორებდა ფრთას.

მივხვდი, ჩემი იყო ბედი, ეს სიკვდილის შავი გედი,

როგორც ლორდი ანდა ლედი თითქოს სახლში გრძნობდა თავს,

კართან თეთრ პალადას ბიუსტს დინჯად მოსჯდომოდა თავს.

იჯდა და არ მცემდა ხმას.

ვგრძნობდი, სევდაც უკვე მივლის და ვერ ვიკავებდი ღიმილს,

რომ ვხედავდი მის უცნაურ და სულელურ ასეთ როლს.

ვკითხე: ფერი რომ გაქვს შავი, თუმცა მოგიხოტრავს თავი,

ყორანი ხარ შენ თუ ყვავი, რომ დაეძებს ლეშს და მძორს?

იქ რა გქვია, სადაც წყვდიადს ღამისაგან სივრცე ქსოვს?

გადმომჩხავლა: «ვერასდროს!»

აფეთქებას ჰგავდა ნაღმის გაგონება ჩემთვის ამ ხმის.

თუმცა ფაქტსაც მისი ნახვის მე ვერ დავარქმევდი სწორს.

ამ მონაყოლს ჩემსას ამბად ვინც მოისმენს, ეჭვობს, ალბათ,

რამე ხომ არ მოელანდათ, რად ჰყვებიან ასეთ ჭორს?

ან სად ნახავთ ღამით ყორანს, თეთრ ბიუსტის თავზე მჯდომს,

მეტსახელად «ვერასდროს?»

და მზირალი ასე მკაცრად ამ ერთ სიტყვას სხვათა ნაცვლად

დამჩხაოდა და თან დებდა მასში მთელ სულს იმავ დროს

არ ამოძრავებდა ფრთებს ის, თითქოს ხვდებოდა, რომ მესმის.

ამოღება ვცადე მე ხმის: «წასულ სატრფოსავით შორს

ხვალ დამტოვებს ისიც, ალბათ, უიმედოდ სახლში მწოლს».

თქვა ფრინველმა: «ვერასდროს».

«ეჭვგარეშეა - ვთქვი - რომ ერთს ის ასრულებს მუდამ როლს.

სხვა რა დარჩენია მარტოს, ჰოდა, ბაძავს თავის პატრონს,

ვის დაბრუნებასაც ნატრობს, სევდიანს რო არჩევს ტონს,

და ვინც უმღეროდა ხშირად იმედისგან დაცლის დროს

ამ ერთ სიტყვას _ «ვერასდროს».

სავარძელი მივუგორე ყორანს, თეთრ ბიუსტზე მჯდომს.

ჩაძირული ფიქრში თითქმის პასუხს დავეძებდი კითხვის,

ნამდვილ ახსნას მე ამ სიტყვის და მის მნიშვნელობას სწორს,

თუ რისი თქმა სურდა ფრინველს, თავზე დამჩხაოდა როს

ჩახლეჩილ ხმით: «ვერასდროს?»

თითქოს, ჩავარდნილი მძევლად, მე ვიჯექი გაუნძრევლად,

ვგრძნობდი ყორანს, თვალებით რომ სულს მიღრღნიდა, როგორც მძორს,

განათებულს მკრთალი ჭაღით და ნამძინარევი სახით,

გაოგნებულს მისი ნახვით, რბილად სავარძელში მჯდომს.

და მივხვდი, რომ გვერდით უკვე ვეღარ მოვიწვენ ლინორს.

სამწუხაროდ, ვერასდროს.

მერე მომეჩვენა დაღლილს სუნი უხილავი კვამლის

და ვხედავდი სერაფიმებს, ჩემს ოთახში ნოხზე მქროლს.

და წამომცდა: «ეს მგვრის შვებას. ალბათ, ღმერთსაც ასე ნებავს,

მიგზავნის რა განკურნებას, რაც მავიწყებს გულის სწორს.

აჰა, შესვი დავიწყება, წარსულს შეეშვი ლინორს»,

გადმომჩხავლა «ვერასდროს»!

მე მივმართე ფრინველს მეტყველს: «ჰგევხარ შენ წინასწარმეტყველს,

თუ ეშმაკის გამოგზავნილს, ან ქარიშხლის მონასროლს.

ჭერქვეშ მოხვდი ჩემი სახლის, გამოსაღვიძებლად ნაღვლის,

მითხარ ნება ღმერთის მაღლის, გალაადის მთებთან მდგომს.

გევედრები, მიპასუხე, ნუ მიმალავ პასუხს სწორს».

ყორანმა თქვა «ვერასდროს».

ვკითხე: «ბოროტი ხარ სული, თუ ნათელმხილველი სრული,

თუკი მაღლა ცაში ღმერთი ჩემს საქციელს ჯერ არ გმობს,

მიპასუხე, სული ჩემი, როგორც უცხო ნაპირს გემი

გამოჩნდება, რა ედემი ეღირსება კი ამბორს?

მისას სახელს, ვინც წმინდანის დღეს ატარებს იქ, ლინორს».

გადმომჩხავლა «ვერასდროს!»

განგების ვგრძნობ ისეთ ნიშანს, შენი წასვლის დროა, ნიშნავს.

წამოვხტი და დავიყვირე: «გაეცალე ჩემს თვალს ორს,

შავს ნუ დამიტოვებ ბუმბულს. და არ ჰგავხრ რადგან ბულბულს,

ეს ნისკარტიც ამ გულიდან ამომაძრე, როგორც მძორს!»

გადმომჩხავლა «ვერასდროს!»

ვუყურებდი ყორანს დინჯს და ის კი იჯდა, ისევ იჯდა.

ახლაც იქ ზის. თეთრზე შავად ვხედავ შუაღამის სწორს.

ვამჩნევ დემონურ მის თვალებს, სულ მუდამ რომ მითვალთვალებს,

სასიცოცხლოს მართმევს ძალებს და ჩრდილს ტოვებს ნოხზე მწოლს.

ამ ჩრდილიდან ჩემი სული ვეღარ აფრინდება შორს.

ახლა უკვე ვერასდროს.

მაგრამ განგებამ, ასე ინება
და მე აქა ვარ, დღეს ამ მიწაზე,
უსიყვარულოდ და უიმედოდ,
დავეხეტები ცალი მიწაზე.

ღმერთო ძლიერო, შენ შეისმინე,
ჩემი ვედრება, დრეს ამ მიწაზე.
ნუ მიმატოვებ,უსიყვარულოდ
და უიმედოდ, ცალს ამ მიწაზე

მარტო დამტოვა მე დღეს ცხოვრებამ,
მატოს დამადგა მძიმე უღელი,
მარტოს მაწვალებს გადასარჩენად,
მარტო ვდგევარ და ვინმეს მოველი.

რატომ გამწირა ასე ცხოვრებამ?!
რატომ დამტოვა მარტო, ეული?!
რატომ არ მომცა მე სიყვარული,
რომ გამიმთელოს გული სნეული?!

გაივლის წლები, დრო შეიცვლება,
მარტო დავრჩები, ისევ წყეული.
ასე ყოფილა ეს ბედისწერა,
უნდა დამტოვოს მუდამ ეული..